ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ
ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΪ ΛΙΑ
Απρίλης. Σαββατοκύριακο .
Οι φίλοι μου Τάκης και Γιάννης .
Η πρόταση. !!!!! ΠΑΜΕ ΣΤΟΝ ΑΙ ΛΙΑ.
Το ξεκίνημα ορίζεται πρωί-πρωί .Πρώτα μέτρα και γίνεται αισθητή η μυρωδιά του θυμαριού και όλων των φυτών που η Θεός έχει ευλογήσει Λίγα μέτρα ακόμη και αχόρταγη θέα προς την θάλασσα περπατάμε και ανεβαίνουμε. Ο δρόμος συνεχίζει ανηφορικός. Γρήγορα μένει πίσω το χωριό
Το ελαφρό δροσερό βοριαδάκι που κουβαλάει μαζί με το μύρο του χόρτου σα θυμίαμα και χιλιάδες μυστηριακούς ψίθυρους, σκορπά ρίγη στο κορμί.
«Μακριά θα φύγω ένα πρωί/ θ΄ ανέβω σ΄ ένα αεροπλάνο/ να δω τον κόσμο από κει πάνω...»
σιγοτραγουδούσε ο Τάκης , είχαμε ανέβει πολύ επάνω στο βουνό και ήταν όλα τόσο ωραία
τόσο μαγευτικά που μόνο τέτοιοι στίχοι θα έρχονταν στο μυαλό μας.
«Όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει η γη με ζωγραφιά. Μοιάζουν οι πύργοι με κουκλόσπιτα/ και τα κανόνια με παιχνίδια/ από ψηλά δεν ξεχωρίζουνε/ οι ομορφιές και τα στολίδια».
συμπλήρωσε ο Γιάννης το όμορφο τραγούδι του Κώστα Χατζή.
Για να κατεβάσουμε ΄΄ τον προφήτη Ηλία από το βουνό ήταν θρησκευτική τελετή και ευλογία για εμάς ολόκληρο τσούρμο από παιδιά ζούσε την κάθε στιγμή έξω από το προαύλιο σε αυτό το όμορφο εξωκλήσι , εκεί ζωντάνευε το θρησκευτικό στοιχείο με αυτό της ξενοιασιάς και της αγάπης για την φύση, εκεί ζωντάνευε η παράδοση και οι ιστορίες των μεγαλυτέρων για το συναντούσαν σε αυτό το βουνό που καμία φορά η φαντασία κυριαρχούσε.
Όταν φτάναμε επάνω όλοι τρέχαμε να δούμε τον κάμπο ήταν τόσο ωραία μα τόσο ωραία που φαντάζομαι ότι κανείς δεν μπορεί να το σβήσει από το μυαλό μας.
Τελικά είναι αποδεδειγμένο ότι όλες οι όμορφες στιγμές διαρκούν λίγο… Ευτυχώς που διαθέτουμε μνήμη για να τις κρατούμε λίγο περισσότερο…
… τίποτα δεν έμοιαζε από τις αναμνήσεις μας τίποτα δεν υπήρχε από το προαύλιο
του Προφήτη Ηλία ΤΙΠΟΤΑ ΜΟΝΟ ΚΕΡΑΙΕΣ…ΜΟΝΟ ΚΕΡΑΙΕΣ
