Ευαίσθητη κι ονειροπόλα, τις ελεύθερες ώρες της παλαιά αντικείμενα πεταμένα από τους άλλους, γίνονταν στα χέρια της λατρευτά αντικείμενα τέχνης περασμένων αιώνων που την ταξίδευαν σε άλλους κόσμους μυστικούς κι ονειρεμένους.

Δούλευε με περισσότερο μεράκι, και τα ξύλα τα ξεβρασμένα και καλοδουλεμένα από το κύμα γίνονταν στα χέρια της καράβια και γόνδολες.

Οι δικοί της τής έδωσαν αγάπη και τις σκέψεις τους. Αλλά εκείνη είχε τις δικές της σκέψεις. Η δίψα για περιπέτεια, η περιέργεια, αλλά και η αφέλεια της νεότητάς της την έσπρωχναν προς το άγνωστο.

Φαντασιώνεται ένα ανοιξιάτικο δειλινό στη Βενετία. Στο χρυσαφί χρώμα των νερών του μεγάλου καναλιού, αντανακλώντας τα σχήματα των παλατιών, τα παραδοσιακά κτίρια και τα περιγράμματα των γεφυρών. Μέσα στη γόνδολα που είχε κατασκευάσει, πλησιάζει ρυτιδώνοντας τα νερά και αράζει απαλά στην πλευρά του παλατιού Ducafe. Ένας γεράκος που φοράει μια κόκκινη βελούδινη μπλούζα, κατάσαρκα στο κορμί του, ένα παλιό ξεθωριασμένο καπέλο και ψηλές μυτερές μπότες, την περιμένει στην όχθη. Είναι ο Μάρκο Πόλο, ο Βενετός έμπορος ο ταξιδιώτης, ο απεσταλμένος της Ευρώπης στην εξωτική ανατολή. Χαιρετιώνται και κατευθύνονται με αργό βήμα στην μεγάλη πλατεία για μια βόλτα, που θα εξελιχθεί σε μια διήγηση ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα. Ο ήλιος έδυσε. Άφησαν το συντριβάνι του Αγίου Μάρκου. Ο Μάρκο Πόλο την χαιρέτησε και εκείνη επέστρεψε στη γόνδολά της. Τον κοίταζε ν’ απομακρύνεται μέσα σε μια ατμόσφαιρα εξωπραγματική. Δεν είχε ακόμα πιστέψει ότι μιλούσε με εκείνον που άνοιξε πρώτος στην Ευρώπη του 13ου αιώνα, τις πόρτες, για να γνωρίσει η Δύση τον άγνωστο κόσμο της Ανατολής. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία ένας μόνο άνθρωπος δεν προσέφερε στη δύση ένα τόσο τεράστιο όγκο καινούργιων γεωγραφικών γνώσεων.

Ξύπνησε από το νερό του ντούζ που την έκαιγε. Πως εκείνη θα γινόταν «Σαμουράϊ» της ταξιδιωτικής δραστηριότητας και ξεχωριστή εργάτης γνώσης για τον κόσμο; Σ’ αυτό βέβαια βοήθησε το πείσμα της, όντας πνεύμα ανήσυχο δεν μπορούσε να περιοριστεί στα στενά όρια του χωριού της. Έπρεπε ν’ ανοίξει τα φτερά της να πετάξει. Δεν μπορούσε αυτή τους περιορισμούς και τις δεσμεύσεις. Να γυρίσει τον κόσμο όλο ήθελε γι’ αυτό και το όνειρό της ήταν να σκίζει τους αιθέρες ως αεροσυνοδός. Κάτι βέβαια που δεν πραγματοποιήθηκε. Ο θεός είχε άλλα σχέδια γι’ αυτήν.

Ένα ανοιξιάτικο πρωινό που η φύση αναγεννιέται, φτάνει μόνη σε μια πόλη που η τύχη διάλεξε γι’ αυτήν. Μέσα στους δρόμους της περιπλανήθηκε, γνώρισε ανθρώπους που τη γέμιζαν και πάνω απ’ όλα εισέπραξε την κακία, την καλοσύνη αλλά και την αγάπη σε όλο το μεγαλείο τους. Βάδισε τα μονοπάτια ενός λεπτού μα επίμονου ρομαντισμού. Σ’ ένα κόσμο δηλαδή, που ξεχνιέται και χάνεται, - άλλωστε που να βρεθεί πια χρόνος…;

Μα βρίσκει το δρόμο. «Ο Θεός» έλεγε, «μες στη μεγάλη του ευσπλαχνία χάρισε σε όλους εμάς, τα τέκνα του, εκτός από την αθάνατη ψυχή μας και το λογικό. Πρέπει λοιπόν κι εμείς να μην το αφήνουμε ανεκμετάλλευτο. Αλλιώς μοιάζουμε με τον πλανημένο εκείνο άνθρωπο του Ευαγγελίου που άφησε θαμμένο το τάλαντο».

Κι’ όταν την έβλεπε φοβισμένη γιατί πίστευε ότι δεν θα τα κατάφερνε, «μπορείς» της έλεγε, «εκείνος που θέλει μπορεί».

Δεν έκανε κινήσεις βιαστικές - η φύση της ήταν τέτοια - δύσκολα έπαιρνε αποφάσεις, όταν όμως τις έπαιρνε, επέμενε γι’ αυτές. Ήταν από τις τελευταίες μαθήτριες κι όμως αποτόλμησε και πέρασε το κατώφλι του σπουδαστηρίου. Χτύπησε τη φλέβα της επιτυχίας. Σπούδασε, λαμπρή καριέρα έκανε.

Τις γέφυρες που ονειρευόταν στη Βενετία όταν ήταν παιδούλα, τώρα τις κάρφωνε στα στόματα των ανθρώπων.

Οι ευσπλαχνίες του Θεού έχουν τα ανταλλάγματά τους.

Τώρα δεν χρειάζεται να φαντασιώνεται τα ταξίδια της. Μπορεί και τα πραγματοποιεί. Είναι για εκείνη μια βέβαιη φυγή, ξενοιασιά και απόλαυση. Εξερευνά ψυχή τε και σώμα την πλούσια πολιτισμική μάζα του κόσμου και γνωρίζει την κοινωνική και πολιτική οργάνωση των παλαιών αλλά και των σύγχρονων πολιτισμών. Σοκάρεται πολλές φορές από τις θρησκευτικές δοξασίες και προσεγγίζει μοναδικά μνημεία που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες των αυτοκρατόρων και της ανώτερης ιερατικής τάξης. Δεν θέλει να γνωρίσει μόνο, θέλει ν’ αναγνωρίσει αυτό που έχει διαβάσει και έχει δει. Θέλει να δεί τις πέτρες, τα μνημεία, τους πίνακες, θέλει να κάνει ν’ αναδυθούν αναμνήσεις που πίστευε χαμένες. Να δει μουσεία, ξεναγούς να της εξηγήσουν να διασχίσει ένα δρομάκι, ή μεγάλους δρόμους, όπως το δρόμο του Μεταξιού.

Τόποι μαζικοί σαν να βγήκαν από το μυθιστόρημα του Ζορζέ Αμάντο. Άνθρωποι που ξεπετάχτηκαν κατευθείαν από τους θρύλους των πρώτων αποίκων. Συγκλονιστικά φυσικά τοπία, τροπικά απέραντα και αδιαπέραστα δάση. Μια συγκλονιστική περιπέτεια. Εκεί που δεν ξαναταξίδεψε λευκός επισκέπτης για να γνωρίσει την καθημερινότητα ενός κόσμου που αλλού έχει χαθεί. Το άρωμα που αναδίδουν τόποι και κοινωνίες που έχουν από παλιά μια δική τους ξεχωριστή ζωή και εξακολουθούν να την κρατούν αποκλειστικά για τον εαυτό τους, παρά την εγκαρδιότητα και την ειλικρίνεια της υποδοχής που επιφυλάσσουν στον ξένο επισκέπτη.

Διαδρομές σε παμπάλαιες υδάτινες πολιτείες, επίσκεψη σε πανάρχαια μνημεία, περίπατοι κάτω από τα μέγαρα, εξερεύνηση σε οχυρωμένες πόλεις και γνωριμία με αυθεντικές φυλές, βόλτες με βαπορέτο, σε τόπους που γεννήθηκε ο πολιτισμός.

Πολλές ιδιαιτερότητες - κουλτούρες, όλα ανάκατα μέσα σ’ ένα εξαιρετικά πολύπλοκο πολιτισμό.

Γυναίκες εγκλωβισμένες από μια σειρά «αρχών» και «ηθών» μέτρων, που τις θέλουν υποτελείς χωρίς δικαιώματα να μένουν δέσμιες στο σπίτι.

Ένας κόσμος, ένα θέαμα ακατανόητο, μυστηριώδες, αλλά γεμάτο ευφυΐα, ζωή, προκλήσεις και περιπέτεια.

Γεύεται όλες τις γεύσεις του ταξιδιού.

Ένα από τα πολλά ταξίδια που η επαγγελματική της ανέλιξη τής επέτρεψε να πραγματοποιήσει, -ήταν και το ωραιότερο- ήταν αυτό στους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας.

Ήταν πρωινό άνοιξης. Έφθασε στην πόλη, επάνω σ’ ένα άλογο, που ο άνθρωπος δημιούργησε, αυτό που αρνήθηκε να κάνει η φύση. Σκιερά δένδρα, πολύχρωμα λουλούδια, νόστιμα φρούτα και κελαρυστές πηγές.

Κατεβαίνει από το κουρασμένο άλογό της και αρχίζει να βαδίζει στη βασιλική πόλη της αρχαίας Εγγύς Ανατολής, με το βοτανικό θαύμα που υπερβαίνει το φυσικό νόμο. Τους «Κρεμαστούς κήπους» της.

Περιεργάζεται την Πύλη της Ιστάρ, που είναι διακοσμημένη με ανάγλυφα, γαλάζια και εφυαλωμένα τούβλα, αφιερωμένα στη θεά του Έρωτα και του πολέμου. Από εδώ πέρασε και ο Αλέξανδρος, όταν μπήκε στη Βαβυλώνα, τον τελεταίο σταθμό των κατακτήσεών του.

Πλησιάζει στο παλάτι όπου περιμένει να την συναντήσει ο τριαντάχρονος κατακτητής.

― Αλέξανδρε σας ευχαριστώ πολύ που με δεχθήκατε εδώ στην κατοικία σας τη Βαβυλώνα, την καινούργια σας πρωτεύουσα. πόσο ασυνήθιστη και παράξενη μου φαίνεται αυτή η εικόνα τριγύρω σας, αφού σας έχω φανταστεί πάνω στον μαύρο Βουκεφάλα, φορώντας τη χρυσή και άσπρη πανοπλία σας, με τη Μακεδονική φάλαγγα στο πλευρό σας, ν’ αγωνίζεσθε για την πατρίδα.

Αλέξανδρος: Σε όλη μου τη ζωή, ακολούθησα ένα όραμα. Μια μεγάλη Μακεδονία, πλουσιότερη, έναν εθνικό στρατό της Μακεδονίας, μια προσδοκία να δώσω στους Μακεδόνες μια βάση πάνω στην οποία θα έχτιζαν ένα παλάτι ονείρων για την εθνική μας ιδέα.

― Το πέρασμά σας Αλέξανδρε είναι θρύλος που δημιουργήθηκε στην Ασία. Ο μύθος για το πρόσωπό σας είχε ήδη δημιουργηθεί από τις μάχες σας στην Ελλάδα. Από εκεί και έπειτα η φήμη σας ξεπέρασε τα σύνορα και κρατάει για αιώνες. Συνέχεια του μύθου αυτού είναι οι ταινίες που γυρίζονται με τα κατορθώματά σας. Ακόμα και σήμερα φλογίζετε τις καρδιές των Ελλήνων. Η δόξα σας δεν έσβησε ποτέ ούτε και φοβηθήκατε ποτέ. Τα λάφυρα δεν τα κρατήσατε φερθήκατε με μεγαλοψυχία.

Aλέξανδρος: Αυτό που κάνει κάποιον να τον θυμούνται και να τον σέβονται δεν είναι μόνο η ικανότητά του στη μάχη αλλά η μεγαλοψυχία του και το ήθος του μετά τη μάχη. Άλλωστε καμία κατάκτηση δεν είναι ασφαλής και διαρκής όταν γίνεται με τη δύναμη των όπλων. Γι’ αυτό προσπάθησα να δημιουργήσω νησίδες Ελληνισμού ώστε η ανάμιξη των δικών μας ανδρών με τις ντόπιες ν’ αλλάξει πληθυσμιακά τη σύσταση της Ασίας και να δημιουργηθεί έτσι μια «οικουμενική» αυτοκρατορία, εμποτισμένη από το δικό μας ελληνικό στοιχείο.

― Είναι αλήθεια ότι αυτή η στρατηγική Αλέξανδε είχε σαν αποτέλεσμα τους επόμενους αιώνες η Ελληνική γλώσσα να είναι κοινή για τους λαούς από το Γιβραλτάρ μέχρι την Ινδία. Όμως αντιμετωπίσατε δυσκολίες με Μακεδόνες αξιωματούχους και με έμπιστους ανθρώπους να σας ακολουθήσουν μετά την εκστρατεία σας στην Ινδία ακόμα πιο ανατολικά. Εκτεθήκατε σε μεγάλο κίνδυνο και τραυματισθήκατε σοβαρά στους Μάλλους, όπου ανεβήκατε μόνος σας στα εσωτερικά τείχη της ακρόπολης, όπου είχαν οχυρωθεί για να τους πολεμήσετε.

Αλέξανδρος: Οι πολύχρονες ταλαιπωρίες από τις μάχες, ο χαμός αγαπητών φίλων είτε από πόλεμο είτε από αρρώστια και η νοσταλγία της πατρίδας, επηρέασαν το ηθικό των στρατιωτών μου. Το κώμα στο οποίο βρέθηκα μετά τον τραυματισμό μου έσβησε τη διαύγεια της θύμισης. Ένιωσα αυτό το βέλος να τρυπάει το σώμα μου, μετά τίποτα…

― Αλέξανδρε, σ’ αυτή την καταπληκτική διαχρονική συνάντηση στην οποία σας είδα να κάνετε διάλογο είστε πολύ ικανός. Καταφέρατε να μιλήσουμε περισσότερο για τη ζωή σας από το να μου δώσετε τη δική σας εκδοχή. Αλλά πείτε μου αν μπορείτε κάτι τουλάχιστον για το τέλος. Στην επιστροφή σας στην Περσία, όπου χάσατε χιλιάδες στρατιώτες αρνηθήκατε να έχετε κάποια προνόμια. Προτιμήσατε να υιοθετήσετε την ταυτότητα του στρατιώτη. Αυτό είναι ένα κάδρο αρκετά μπερδεμένο. Τελικά ποιός είστε στρατηλάτη Αλέξανδρε;

Αλέξανδρος: Φαίνεται ότι έχετε μαζέψει αρκετές πληροφορίες για μένα. Ο χειρισμός των υποθέσεων του στρατεύματος για εμένα σήμαινε να βρίσκομαι πάντα πρώτος στον κίνδυνο, ιδιαίτερα όταν οι συνθήκες ήταν δύσκολες και τελευταίος στις ανέσεις.

― Τα τελευταία χρόνια στρατηλάτη Αλέξανδρε η Ελλάδα και όλο το έθνος ταλανίζεται και ταλαιπωρείται από το Σκοπιανό ζήτημα. Ποιά είναι η γνώμη σας γι’ αυτό;

Αλέξανδρος: Ιδρυτές της Μακεδονικής δυναστείας ήσαν οι Αργεάδες ή Τημενίδες. Η χώρα που εκτείνεται δίπλα στη θάλασσα και σήμερα ονομάζεται Μακεδονία, πρώτα την κατέκτησαν ο Περδίκας και οι πρόγονοί του οι Τημενίδες. Η παράδοση όμως αναφέρεται και σε παλαιότερους βασιλείς, στον Κάρανο και τον Κοίνο.

Οι Τημενίδες ύστερα από πολύχρονες συγκρούσεις κατόρθωσαν το 452 π.Χ. περίπου να σταθεροποιήσουν τα σύνορά τους.

Το Μακεδονικό κράτος και οι εξαρτημένες περιοχές εκτείνονται από τη Θράκη ως την Ιλλυρία και από την Παιονία ως τη Θεσσαλία. Από φυλεκτική άποψη οι Μακεδόνες είναι ελληνικό φύλο.

Επί αυτοκρατορίας Αλέξανδρου Α’ αρχίζει η πολιτισμική άνοδος της Μακεδονίας. Επί αυτοκράτορα Αρχελάου μεταφέρεται η πρωτεύουσα από τις Αιγές στην Πέλλα και ιδρύεται το Δίον, το λατρευτικό κέντρο των Μακεδόνων αφιερωμένο στο Δία, στις Μούσσες και σ’ όλο το Δωδεκάθεο. Συνεχιστής του πολιτιστικού έργου ήταν ο πατέρας μου ο Φίλιππος Β’, που κατέστησε την Μακεδονία την πρώτη στρατιωτική δύναμη στον ελληνικό χώρο. Το συνέδριο που έγινε στην Κόρινθο απετέλεσε ορόσημο για την ιστορία μας γιατί έβαλε τέρμα στην κλασική Ελλάδα, στην ηγεμονία Αθήνας, Σπάρτης, Θήβας και κατέστησε τη Μακεδονία ρυθμιστή των ελληνικών πραγμάτων. Αυτή είναι η αρχή της ελληνιστικής εποχής που κράτησε δύο ολόκληρους αιώνες και επηρέασε τους λαούς της Μακεδονίας και της Ασίας, την οποία εγώ κατέκτησα.

Η κάτω Μακεδονία περιλάμβανε τους σημερινούς νομούς Πιερίας, Ημαθίας, Πέλλας, Κιλκίς και ολόκληρη τη Θεσσαλία.

Η άνω Μακεδονία έφτανε μέχρι τα Σκούποι σημερινά Σκόπια. Η Μακεδονία και ολόκληρος η Ελλάδα είναι ο πλούτος της γης, κι εσείς είσαστε φτωχοί χωρίς υψηλά ιδεώδη για ν’ αγωνισθείτε γι’ αυτά που εγώ σας άφησα παρακαταθήκη. Έχετε χρέος να σώσετε τον πνευματικό χαρακτήρα της φυλής σας και να μην τον αφήσετε στα νύχια ανόητων.

Αλλά μη με ταράζεις άλλο, άφησέ με στον ύπνο τον αιώνιο.

Αποχαιρετώντας τον στρατηλάτη, σκέφθηκε ότι, με τον Αλέξανδρο έκλεισε ουσιαστικά η ηγεμονία της Ελλάδας.

Από το 500 π.Χ. μέχρι το 300 π.Χ. η Ελλάδα έκανε ότι μπορούσε για την εξέλιξη του πολιτισμού μετατρέποντας έναν κόσμο βαρβαρότητας σε κόσμο διαλογισμού, φιλοσοφικής σκέψης και πρακτικής εφαρμογής.

Πέρασαν χιλιάδες χρόνια ώστε ο κόσμος να καταλάβει στην πράξη την αναγκαιότητα της φιλοσοφικής σκέψης στην άσκηση της εξουσίας.

Ευχαριστεί το Θεό για όλα αυτά που της χάρισε, την ευλογία του, την άπειρη ευσπλαχνία του και τα λοιπά και τα λοιπά…